Twee meiden zaten in een hoekje op het terras van de tennisvereniging te kletsen, zo schrijft columniste Suzanne Uilenburg, die op dat moment als coronatoezichthouder dienst heeft. Zich afvragend of deze situatie het verzoek rechtvaardigt, de meiden te bewegen gepaste afstand te houden vraagt Suzanne hen niettemin naar huis te gaan. Met een welgemeend “sorry” doen ze dat. Opvallend zo’n gebeuren. Ik hoor ook andere verhalen. Enkele weken geleden stond hij op zijn dooie gemak de bladeren te verwijderen van de bloemkool, die hij in zijn hand had. Hij had alle tijd. Zijn uiterlijk deed vermoeden, dat hij al decennia van zijn pensioen genoot. Al is de vraag gerechtvaardigd of hij überhaupt in staat was ergens van te genieten. Er is natuurlijk niks mis mee wanneer iemand de bladeren van een aangeschafte bloemkool verwijdert. Geen sterveling zal een kool met Aalsmeercomplex met groen en al in de pan doen en deze op het vuur zetten. De man verrichtte deze activiteit evenwel op de groenteafdeling van de supermarkt. Een jonge vrouw, wier kinderen mogelijk even alleen thuis verbleven, en ook op de groenteafdeling moest zijn, vroeg na een tijd geduldig wachten, vriendelijk of de man de activiteit thuis zou willen voortzetten. Hevig verontwaardigd keerde hij zich om en gaf aan zijn ongenoegen op luide toon stem. Een jonge vader, druk met het overnemen van de taak van leerkrachten, toen de scholen nog dicht waren, keek door zijn raam. Tegenover zijn woning is een tuincentrum, waar hij, ondanks de oproep zo veel mogelijk thuis te blijven, een grijze golf zag binnenrollen. Bejaarden, die op korte afstand van elkaar in bakken graaiden. “Voor hen zitten we al weken binnen” zei de jonge vader, terwijl ze zelf….. Ik kon hem geen ongelijk geven. Ook al weer enige weken geleden werd een aantal mensen op straat gevraagd, hoe ze dachten over een eventuele “corona-app”. Menige jongere, alsmede man en vrouw van middelbare leeftijd wilde deze best installeren op de smart Phone, “als het anderen helpt,” zo voegden ze er welwillend aan toe. Twee ouderen begonnen te zeuren over “privacy”. Wie weet maken ze gebruik van face-book. Een eigenaar van een supermarkt vertelde me hoe vaak hij mensen moet uitleggen, dat een karretje in de winkel verplicht is. Veel ouderen beginnen dan te schelden en roepen, dat ze wel elders hun boodschappen gaan doen. Het deed me denken aan het humorvolle lied “Zeur niet” van Conny Stuart, dat ik me, als inmiddels zelf bijna zeventig, uit mijn jeugd herinner. De cabaretière geeft niet alleen in forse bewoordingen, de meest extreme situaties weer, maar doet tevens aanbevelingen, die zeer ver gaan. Misschien is in deze coronatijd de oproep: “Ga naar het postkantoor en spuug door het loket, wel een zeer extreme. Dit, ervan uitgaand, dat een postkantoor nog zou bestaan. Dat alles is zeer te verkiezen boven het zaniken. Met grote instemming volgde ik de persconferentie, waarop onze premier zich richtte tot kinderen en jongeren met het verzoek om met hun creatieve ideeën te komen. Mogelijk heeft hij gedacht dat aan de verwende generatie geen eer meer valt te behalen. Ik zou me dat in ieder geval goed kunnen voorstellen. Het lijkt me goed deze blog te beëindigen, zelf een “boomer” loop ik immers het gevaar nu ook een grote zeur te worden.
