Een gewone werkdag

Blog
Algemeen

Ik dacht de blog van deze week – week 22 – te vullen met de zin ‘ ik ben niet toegekomen aan het schrijven van deze blog’. Gisteren te druk geweest met de allerdaagse bezigheden die op het bureau van een predikant liggen. Vervolgens bedacht ik mij vanochtend vroeg dat ik nog wel kon schrijven waarom ik er niet toe was gekomen. Welnu: ik ben de maandagochtend als eerste begonnen met, zittend achter mijn bureau, de met pen aangebrachte verbeteringen van zondagochtendvroeg in de digitale versie van mijn preek te verwerken. Voor de eredienst op zondagochtend draai ik zo gezegd eerst proef op het droge, met alle teksten door te nemen, de liederen te zingen – waar het nu ook op aankomt voor mij, omdat ik als voorganger meezing in het uit wisselende gemeenteleden samengesteld online-zangkoortje van vier mensen, inclusief mijzelf. Dit online-zangkoortje neemt de gemeentezang voor zijn rekening in de online-diensten. Vervolgens heb ik emails verwerkt en beantwoord. Rond negen uur s’ochtends met één van onze scribae gebeld naar aanleiding van het emailverkeer over een vergissing die in het noodrooster van erediensten was geslopen, na ook gemaild te hebben met mijn collega Bernard hierover. Op 14 juni stond in het officiële noodrooster dat de SNWw in de ochtendienst zou voorgaan in de Emmaüskerk en onze wijkgemenete in de Andreaskerk, en ‘s avonds zou mijn collega Wim voorgaan in de avondienst in de Andreaskerk. Door een vergissing is dit precies omgekeerd in het kerkblad terecht gekomen. Dus het is door een toevallige coïncidentie toch half goedgekomen. Het was moeilijk te achterhalen waar dit misverstand precies is ontstaan. Het moet geweest zijn tijdens een digitaal moderamenoverleg. Daar heeft blijkbaar de ééndimensionale communicatie zich gewreekt die het digitale vergaderen nu eenmaal met zich meebrengt, zo hebben we samen geconcludeerd. Vervolgens met een aantal gemeenteleden gebeld, en met één wel een huisbezoek afgesproken met de afspraak om op zeer gepaste afstand binnen te komen, zonder iets aan te raken, en ergens aan de andere zijde in de grote huiskamer plaats te nemen. Bij mooi weer nemen we plaats in de tuin. Vervolgens met mijn docente gemaild in het kader van de Permanente Educatie waar alle dienstdoende predikanten verplicht zijn. Met het ziekenhuis Isala gebeld of het mogelijk is een gemeentelid dinsdagmiddag te bezoeken, dat bleek gelukkig te kunnen. En aan het eind van de ochtend werd ik gebeld door een gemeentelid om bij hem langs te komen, hij woont in een belendend pand van de Bongerd en heeft een zelfstandige ingang, en hij kan zelf op dit moment ook niet in de Bongerd komen, wat tot verlies van dagelijkse contacten leidt sinds de lockdown. ’S middags weer met elke gemeenteleden gebeld; de orde van dienst in concept klaar gemaakt voor zondag trinitatis, de zondag na Pinksteren. Soms zit ik zomaar anderhalf uur te zoeken naar de juiste liederen, vooral voor het lied na de preek, dat inhoudelijk dient aan te sluiten – op een moment waarop ik alleen nog vagelijk gedachtes hebt over waarheen het zal gaan in de prediking. En het inhoudelijk verrijkende is dat de keus voor een dergelijk lied voorafgaat aan het uitwerken en schrijven van de preek. Ik boog me over het leesrooster voor de tweede helft van juli en augutstus. In deze periode zal ik viermaal voorgaan. De brief aan de Romeinen staat dan centraal, geen eenvoudige kost voor kerkgangers en predikant. S’avonds heb ik gewerkt aan mijn PE, en al bellend geïnformeerd naar een zangdocente om mijn bijdrage in het inlone-zangkoortje kwalitatief te verbeteren. Gelukkig iemand in Zwolle gevonden bij wie ik een aantal lessen op korte termijn wil volgen. Vele zangdocenten bleken het – mede tot eigen verrassing – druk te hebben met allerlei mensen die nu privé zangles willen hebben, mede omdat koorzang in deze coronatijd onverantwoord is. Een geluk, want de doelgroep van werkenden uit de culturele sector leiden extra zwaar onder de gevolgen van de coronacrisis en missen vele inkomsten. Ze zijn vaak ZZP’ers.
 

Wiert Sarolea