Onlangs las ik ergens dat de dokters tegenwoordig in de plaats van de geestelijke leiders gekomen zijn. Vroeger stelden men al zijn vertrouwen op wat de geestelijk leiders zeiden. Tegenwoordig op wat de artsen en wetenschappers zeggen.
Dit zegt misschien meer over de mensen die dit beweren dan over de artsen. Of men is blij, dat de artsen de nieuwe profeten zijn. Of men is juist teleurgesteld, helaas heeft de kerk haar plek in de maatschappij verloren.
Een van de dingen die me opvallen is dat juist artsen heel bescheiden zijn in hun pretenties. Ze zeggen eerlijk dat ze soms maar heel weinig weten. Ze willen zich laten leiden door kennis en wetenschap. Maar die is beperkt. Soms is bijna eindeloos onderzoek nodig.
Laten we blij zijn met zulke artsen en deskundigen. In het verleden heeft de kerk het zoeken naar waarheid altijd hoog in het vaandel gehad. Wetenschap is in het verleden binnen de kerk van harte gestimuleerd. God is immers een God van waarheid. Daarom kunnen we op zoek naar waarheid in de schepping. Laten we als kerk blij zijn met artsen en een regering die zich door geneeskundigen wil laten informeren en haar ogen niet wil sluiten voor wat haar niet goed uitkomt.
Maar wat heeft de kerk dan voor taak? Ze mag in ieder geval toch een profeet zijn en de maatschappij oproepen naar waarheid te zoeken en Pilatus niet te volgen in zijn vraag: wat is waarheid? Ondertussen mag ze getuigen van Christus, die gezegd heeft: Ik ben de Waarheid en het Leven.
Ds. Bernard van Vreeswijk
