Onze wereld is klein geworden. We zitten, vanwege een onzichtbare vijand, die door onze straten en steden gaat, in onze huizen, op onze kamer in het verzorgingshuis. Buitengewoon veel van wat vanzelfsprekend was heeft zijn vanzelfsprekendheid verloren. Van mensen je lief, ouderen en kwetsbaren, door een zwakke gezondheid, wordt het meest basale, namelijk hun leven bedreigd, of een beminde is aan het virus overleden. Je bent onzeker over de vraag of jij de ziekte niet onder de leden hebt. De onzekerheid, waarmee velen in deze wereld al tijden leven, raakt nu ons. Alle reden is er voor grote bezorgdheid, voor angst. Beelden uit ziekenhuizen waar artsen en verpleegkundigen voor mensen vechten, raken ons diep.
Uiterst schril is de tegenstelling, wanneer je naar buiten kijkt. Het is lente.De bomen botten uit. Wat in de doodsheid van de winter verborgen was, komt nu tot uiting in prachtige kleuren. Die schrille tegenstelling deed me denken aan wat Jezus zegt over de laatste dingen, in Lucas 21. Hij geeft daar stem aan in apocalyptische taal. Dat is taal, die geboren wordt in situaties van ontwrichting, in tijden waarin het vanzelfsprekende zijn vanzelfsprekendheid heeft verloren. Het valt op dat Jezus zegt: “Wanneer het ontwrichtende begint te gebeuren hef je hoofd op”. Dus niet, krimp ineen van angst, maak je klein in onmacht. Voor het laatste zou alles te zeggen zijn. Dat ontkent Jezus dan ook in geen geval. Hij roept evenwel op tot het niet vanzelfsprekende, van de tegenovergestelde beweging. Recht je rug. Richt je op. Hef je hoofd omhoog. Dreiging, gevaar, leunt zwaar op je, doet je bukken. Verwachting daarentegen doet je je hoofd opheffen.
Alleen, hoe is dat je verwachtingsvol uitstrekken in Gods naam mogelijk? Wel zegt Jezus. Weet wanneer je opgeslokt wordt door de angst, je verlossing nabij is. Wat er op ons afkomt aan bedreiging, is niet het enige. Zeker niet het laatste. Het laatste is de komst van de Mensenzoon, met grote kracht en heerlijkheid. Om ons verwachtingsvol op te richten, komt Jezus ons te hulp met een teken.Kijk naar de vijgenboom en alle bomen zegt Hij. Als je goed kijkt, zie je aan de takken van de vijgenboom en andere bomen, dat de zomer voor de deur staat.
Sommigen vragen zich deze dagen af, zitten we in de eindtijd? Ik denk niet dat wanneer Jezus spreekt over de laatste dingen Hij precies duidt op wat wij nu beleven. Er zijn tijden, waarin de dingen, die Hij zegt ver weg zijn, soms komen ze, zoals nu, dichtbij. Wat Jezus vooral wil zeggen is dat we in een geschiedenis leven, waarin ontwrichtende dingen gebeuren, gebeurtenissen plaatsvinden, die hele volken slaan met angst, zodat ze geen weg meer weten. Wat Jezus wil dat we dan weten is dit. Geen enkele ramp, hoe dan ook, is het einde. Het laatste, het enige echte einde is Zijn komst met grote kracht en heerlijkheid. Dat betekent in geen geval dat we ons ervoor moeten schamen als we bang zijn, voor alles wat er op ons afkomt. Het evangelie houdt ons niet voor dat we wegkijken, de werkelijkheid ontkennen. Dat is het laatste wat Jezus zelf doet. We ontkennen de werkelijkheid op geen enkele manier, maar zijn door wat Jezus ons belooft, ongeneeslijk hoopvol.
Zoals bomen mensen tonen
dat er kracht tot groeien is
zal de zoon der mensen komen
die de boom des levens is.
Gezang 462 vers 5 (Liedboek 2013)
Dick van de Linde
