'Maar ik zit toch niet in de risico-groep'. Je hoort het regelmatig om je heen. Het geeft mensen vaak het gevoel om wat vrijer met de voorschriften rond het Corona-virus om te gaan. Tot in het organiseren van feestjes aan toe. 'Het heeft voor mij waarschijnlijk toch niet al te grote gevolgen.'
Eerlijk gezegd begon het bij mijzelf ook wat later te dagen: als je gezond en relatief jong bent, volg je deze voorschriften niet in de eerste plaats voor jezelf (hoewel je ook jong soms vreselijk ziek kunt worden).
Je doet het vooral voor de ander. In de eerste plaats voor de kwetsbare ander en dan ook voor alle mensen in de zorg die heel hard moeten werken en al het werk maar nauwelijks bij kunnen benen.
Het volgen van de voorschriften is een vorm van liefhebben van de ander.
In de bergrede zegt Christus: ga in het liefhebben van die ander een stap verder dan wat van je verwacht wordt. Zoek ook hierin het maximale en niet het minimale. Christus' volgen krijgt zo in deze tijd ook weer een heel bijzondere betekenis.
Hij leert je om niet bang te zijn voor je zelf: er valt geen haar van je hoofd zonder de wil van je hemelse Vader.
Met een angstig hart gaan we met de voorschriften niet om. Maar wel met een ruim hart. Een ruim hart voor die ander en zijn kwetsbaarheid.
